وقتى امام حسین علیه السلام به شهادت رسید، دشمنان بى رحم که به خاطر دنیا به جنگ حسین علیه السلام آمده بودند، آنچه بدست آوردند، غارت کردند، حتى لباس آن حضرت را به یغما برده و پیکر غرقه به خون آن بزرگوار را برهنه، روى خاک گرم کربلا گذاشتند.
بحر بن کعب، قسمت پائین لباس آن حضرت را ربود و برد. اخنس بن مرثد، عمامه آن حضرت را برد. اسود بن خالد، نعلین آن بزرگوار را ربود و برد. بجدل بن سلیم، انگشت آن حضرت را به خاطر ربودن انگشترش، برید.
عمر سعد، زره آن مظلوم را برد. جمیع بن خلق، شمشیرش را ربود. سپس گروه گروه، به خیمه‏ها حمله کردند و وحشیانه به غارت پرداختند، آنچه بود ربودند، تا آنجا که نوشته‏اند:
حتى جعلوا ینتزعون ملحفه المرئه على ظهرها.
دختران و بانوان خاندان رسالت علیه السلام از خانه‏ها بیرون ریختند، ودستجمعى براى کشتگانشان، نوحه سرایى مى‏کردند و مى‏گریستند. (1)
نقل شده: پیراهن آنحضرت را ربودند شمردند بیش از صد و ده مورد از آن بر اثر ضربه نیر و نیزه و شمشیر، پاره و سوراخ شده بود.
(2)
نیز نقل شده: هنگامى که دشمن براى غارت خیام هجوم آورد، عاتکه دختر حضرت مسلم علیه السلام که هفت‏سال داشت، زیر دست و پاى آنها قرار گرفته و به شهادت رسید. (3)
(4)
فرمود: من در کربلا (5) خردسال بودم و در پایم خلخال طلا بود، با بانوان حرم در خیمه بودیم، (ناگهان جمعى براى غارت خیمه‏ها به خیمه آمدند) مردى بر من هجوم کرد و کوشش مى‏کرد که تا خلخال پاى مرا در آورد و به یغما ببرد، در این حال گریه مى‏کرد.
به او گفتم: چرا گریه مى‏کنى اى دشمن خدا؟
گفت: چگونه گریه نکنم با اینکه زیور دختر رسولخدا صلى الله علیه و اله و سلم را غارت مى‏کنم؟
گفتم: بنابراین مرا رها کن و زیور مرا بیرون نیاور.
گفت: «مى‏ترسم اگر من این کار را نکنم، غیر از من فردى بیاید و این زیور را براى خود برباید» (با این منطق، خلخال مرا ربود).
مادرم افزود: آنچه در خیمه‏ها بود همه را غارت کردند، حتى چادرها را که بانوان به کمرشان بسته بودند، مى‏کشیدند و مى‏بردند. (6)
زینب علیها السلام گفت: کنار خیمه ایستاده بودم. ناگاه مردى کبود چشم به سوى خیمه آمد (و آن خولى بود) و آنچه در خیمه یافت، ربود، امام سجاد علیه السلام روى فرش پوستى خوابیده بود، آن نامرد آن پوست را آنچنان کشید که امام سجاد روى خاک زمین افتاد، سپس او به من متوجه شد و مقنعه‏ام را کشید و گوشواره‏ام را از گوشم بیرون آورد که که گوشم پاره شد، در عین حال گریه مى‏کرد، گفتم: تو غارت مى‏کنى در عین حال گریه مى‏کنى؟ گفت: براى مصائبى که بر شما اهلبیت پیامبر صلى الله علیه و اله و سلم وارد شده، گریه مى‏کنم.
گفتم: خداوند دستها و پاهایت را قطع کند و در آتش دنیا قبل از آخرت بسوزاند.
هنگامى که مختار روى کار آمد و به دستور او خولى را دستگیر کرده و نزدش آوردند، مختار به او گفت: تو در کربلا چه کردى؟
جواب داد: به خیمه على بن الحسین (امام سجاد علیه السلام ) رفتم، روسرى و گوشواره زینب علیها السلام را کشیدم و ربودم، مختار گریه کرد و گفت:
در این هنگام زینب علیها السلام چه گفت: خولى جواب داد: گفت‏خدا دستها و پاهایت را قطع کند و تو را در آتش دنیا قبل از آخرت بسوزاند، مختار گفت‏سوگند به خدا، خواسته او را برمى‏آورم، آنگاه دستور داد دستها و پاهاى خولى را بریدند و او را آتش زدند. (7)
علامه مجلسى مى‏گوید: در بعضى از کتب دیدم، فاطمه صغرى (دختر امام حسین علیه السلام گفت: کنار در خیمه ایستاده بودم و بدنهاى پاره و پاره پدر و اصحاب شهید را روى خاک مى‏نگریستم که سواران بر آن پیکرها مى‏تاختند، در این فکر بودم که چه بر سر ما خواهد آمد، آیا ما را مى‏کشند یا اسیر مى‏کنند؟ ناگاه سوارى از دشمن را دیدم به سوى بانوان آمد. باگره نیزه آنها را مى‏زد و چادر و روسرى آنها را مى‏کشید و غارت مى‏کرد، و آنها فریاد مى‏زدند:
واجداه، وا ابتاه، وا علیاه، وا حسیناه، وا حسناه و ...
بسیار پریشان بودم و بدنم مى‏لرزید، به عمه‏ام ام‏کلثوم پناه بردم، در این هنگام دیدم ظالمى به سوى من مى‏آید، فرار کردم و گمان مى‏کردم که از دست او نجات مى‏یابم، ولى دیدم پشت‏سرم مى‏آید، تا به من رسید با کعب نیزه بر بین شانه‏ام زد، به صورت بر زمین افتادم، گوشواره‏ام را کشید و گوشم را درید، گوشواره و مقنعه‏ام را ربود، خون از ناحیه گوش بر صورت و سرم جارى شد، و بیهوش شدم، وقتى به هوش آمدم دیدم عمه‏ام نزد من است و گریه مى‏کند و مى‏فرماید: «برخیز به خیمه برویم، ببینیم بر بانوان حرم و برادر بیمارت چه گذشت برخاستم و گفتم:
یا عمتاه! هل من خرقه استربها راسى عن اعین النظار.
زینب صلى الله علیه و اله و سلم فرمود:
یا بنتاه! عمتک مثلک.
به خیمه بازگشتیم دیدیم آنچه در خیمه بود غارت کرده‏اند، و برادرم امام سجاد علیه السلام به صورت بر زمین افتاده است، و از شدت گرسنگى و تشنگى و دردها قدرت نشستن ندارد، ما براى او گریه کردیم و او براى ما». (8)
عمر سعد کنار خیمه‏ها آمد و فریاد کشید: «اى اهلبیت‏حسین علیه السلام از خیمه‏ها بیرون آئید».
آنها به فریاد او اعتناء نکردند.
عمر سعد بار دیگر فریاد کشید از خیمه‏ها بیرون بیائید.
زینب صلى الله علیه و اله و سلم فرمود: اى عمر! دست از ما بردار.
عمر سعد گفت: اى دختر على علیه السلام بیرون بیائید تا شما را اسیر نمائیم.
زینب صلى الله علیه و اله و سلم فرمود: از خدا بترس، آنقدر به ما ستم نکن.
عمر سعد گفت: چاره‏اى جز اسیر شدن ندارید.
زینب سلام الله علیها فرمود: ما به اختیار خود بیرون نمى‏آئیم.
عمر سعد در آن وقت دستور داد آتش آورده و خیمه‏ها را آتش زدند، آنگاه بانوان حرم و کودکان با پاى برهنه از خیمه‏هاى بیرون آمدند، و به سوى بیابان روى خارهاى مغیلان مى‏گریختند، در حالیکه دامن دخترکى آتش گرفته بود.
حمید بن مسلم (یکى از سربازان دشمن ) مى‏گوید: به سوى آن دخترک رفتم تا آتش دامنش را خاموش کنم، او خیال کرد قصد آزار او را دارم، پا به فرار گذاشت وقتى که به او رسیدم: گفت: اى مرد، راه نجف کدام است؟
گفتم: نجف را براى چه مى‏خواهى؟
گفت: من یتیم و غریبم، مى‏خواهم به قبر جدم على مرتضى علیه السلام پناه ببرم. (9)
(گر چه قبر مقدس على علیه السلام تا عصر هارون الرشید مخفى بوده است، ولى ممکن است مقصود طفل تحریک حس ترحم دشمن و یا ابلاغ انتساب خود به امیرمؤمنان علیه السلام بوده و یا اینکه بودن قبر در صحراى نجف، روشن بوده ولى محل آن مشخص نبوده است).
در بعضى از مقاتل آمده: هنگامى که خیام را آتش زدند، زینب علیها الله سلام نزد امام سجاد علیه السلام آمد و عرض کرد: اى یادگار گذشتگان و پناه باقیماندگان، خیمه‏ها را آتش زدند، ما چه کنیم؟
امام فرمود:
علیکن بالفرار
همه بانوان و کودکان در حالیکه گریان بودند و فریاد مى‏زدند، فرار کردند و سر به بیابانها نهادند، ولى زینب سلام الله علیها باقى ماند و کنار بستر امام سجاد علیه السلام به آنحضرت مى‏نگریست، و امام بر اثر شدت بیمارى قادر به فرار نبود.
یکى از سربازان دشمن مى‏گوید: بانوى بلند قامتى را کنار خیمه‏اى دیدم، در حالیکه آتش در اطراف آن خیمه شعله مى‏کشید، آن بانو گاهى به طرف راست و چپ و گاهى به آسمان نگاه مى‏کرد و دستهایش را بر اثر شدت ناراحتى بهم مى‏زد، و گاهى وارد آن خیمه مى‏شد، و بیرون مى‏آمد، با سرعت نزد او رفتم و گفتم: اى بانو مگر شعله آتش را نمى‏بینى چرا مانند سایر بانوان فرار نمى‏کنى؟
گریه کرد و فرمود:
یا شیخ ان لنا علیلا فى الخیمه و هو لا یتمکن من الجلوس و النهوض فکیف افارقه ...
اینان که طبل خاتم جنگ مى‏زنند دیگر چرا به خیمه ما سنگ مى‏زنند غارتگران درون خیامند و کودکان از ترسشان بدامن من چنگ مى‏زنند بر چهره‏هاى خسته و مات پریده رنگ با سیلى خشونتشان رنگ مى‏زنند قلب حسان بیاد شهیدان کربلاست در هر کجا که قافله‏ها زنگ مى‏زنند
راهنماى تبلیغ

پى‏نوشتها:
1- ترجمه لهوف، ص 130 و 131.
2- مثیر الاحزان ابن نما ص 55 -56.
3- معالى السبطین ج 2 / ص 227.
4- بحار ج 5 / ص 60.
5- ظاهرا منظور از این فاطمه، همانست که در سفر کربلا با حسن مثنى ازدواج کرد، شاید در این هنگام حدود ده سال یا اندکى یا بیشتر داشته است، و جریان ازدواج او قبلا در شرح حال حسن مثنى (ذیل عنوان فرزندان امام حسن علیه السلام ) ذکر شد.
6- امالى صدوق مجلس 31 - بحار ج 45 - ص 45.
7- منتخب طریحى و الوقایع خیابانى (محرم) ص 170.
8- بحار ج 45 ص 60 -61.
9- تذکره الشهداء ص 358 - 359 الوقایع و الحوادث ج 3 ص 249 به نقل از انوار الشهاده (جریان آتش زدن خیمه‏ها در لهوف ص 132 و در بحار ج 45 ص 58 و در نفس المهموم ص 202 آمده است).