فزت و رب الکعبه
|
|
|
|
|
|
| ||
1- قالَ الاْمامُ علىّ بن أبی طالِب أمیرُ الْمُؤْمِنینَ (عَلَیْهِ السلام) :
إغْتَنِمُوا الدُّعاءَ عِنْدَ خَمْسَةِ مَواطِنَ: عِنْدَ قِرائَةِ الْقُرْآنِ، وَ عِنْدَ الاْذانِ، وَ عِنْدَ نُزُولِ الْغَیْثِ، وَ عِنْدَ الْتِقاءِ الصَفَّیْنِ لِلشَّهادَةِ، وَ عِنْدَ دَعْوَةِ الْمَظْلُومِ، فَاِنَّهُ لَیْسَ لَها حِجابٌ دوُنَ الْعَرْشِ. (أمالى صدوق : ص 97، بحارالأنوار: ج 90، ص 343، ح 1)
حضرت امام علی (علیه السلام) می فرمایند: پنج موقع را براى دعا و حاجت خواستن غنیمت شمارید: موقع تلاوت قرآن، موقع اذان، موقع بارش باران، موقع جنگ و جهاد ـ فى سبیل اللّه ـ موقع ناراحتى و آه کشیدن مظلوم. در چنین موقعیت ها مانعى براى استجابت دعا نیست. |
||
|
ناله کن ای دل به عزای علی | |
ناله کن ای دل به عزای علی | |
گریه کن ای دیده برای علی |
|
کعبه ز کف داده چو مولود خویش | |
گشته سیه پوش عزای علی |
|
عمر علی، عمره مقبوله بود | |
هر قدمش سعی و صفای علی |
|
دیده زمزم، که پر از اشگ شد | |
یاد کند، زمزمه های علی |
|
تیغ شهادت سر او را شکافت | |
کوفه بود، کوه منای علی |
|
عالم امکان شده پر غلغله | |
چون شده خاموش صدای علی |
|
نیست هم آغوش صبا بعد از این | |
پیک ظفر بخش لوای علی |
|
منبر و محراب کشد انتظار | |
تا که زند بوسه به پای علی |
|
ماه دگر در دل شب نشنود | |
صوت مناجات و دعای علی |
|
آه که محروم شد امشب دگر | |
چشم یتیمان ز لقای علی |
|
مانده تهی سفره بیچارگان | |
منتظر نان و غذای علی |
|
وای امیر دو سرا کشته شد | |
خانه غم گشته، سرای علی |
|
پیش حسین و حسن و زینبین | |
خون چکد از فرق همای علی |
|
خواهی اگر ملک دو عالم حسان | |
از دل و جان باش گدای علی |
"حسان