شاید زبان من یارای بیان مقام والای این حکیم فرزانه نباشد ولی نمی توان از چنین مقام بزرگی حرفی به میانه  نیاورد. کسی که همه ی عمر ازپاکی ها سخن می گفته و عفت در گفتار زیبایش موج می زند؛ کسی که با بر دوش کشیدن داغ عزیز از دست رفته اش و تحمل مشکلات اقتصادی هیچ گاه حاضر نشد هنروعزتش  را به سکه ای به حراج بگذارد تا ظالمانی همچون سلطان محمود غزنوی از آن سودی برند.

و در مقابل همیشه از خداوند باری تعالی و خوبیهای لا یزال او دم زده؛همه دم از آزادی و آزادگی ، عقل و خرد بشر، پیروزی حق بر باطل، پاکدامنی زنان ایرانی و جوانمردی مردان ایرانی گفته است.

و او این چنین می گوید:

«بسی رنج بردم در این سال سی  * عجم زنده کردم بدین پارسی»

براستی که من افتخار می کنم که یک ایرانیم و همه ی فرهنگ و تمدن خود را مدیون بزرگانی چون فردوسی ام.